Ակամա տարագիրներն ու ակամա երկրապահները

Մարդը գնացել է՝ հայրենիքից հեռացել է: Չէ, քաղաքական պատճառ չի ունեցել՝ ոչ ապստամբների ջոկատներ է առաջնորդել, ոչ էլ հալածվել է ըմբոստ ելույթների համար, տնտեսական պատճառ էլ չի ունեցել՝ սոված չի եղել, վատ չի ապրել: Բայց պատճառ, հաստատ, ունեցել է՝ լուրջ անձնական պատճառ. առանց լուրջ պատճառի ո՞վ կթողնի իր տունուտեղը, հարազատներին, մանկության դրախտը ու կգնա օտարություն: Պարզապես, էդ պատճառը նրա հոգու խորքում է՝ էնքան խորը, որ տեսանելի չի հասարակության հավատաքննիչ խավին, հասանելի չի բամբասաբոստանային մշակաբույսերին: Գնացել է ու կարոտում է, սիրտը մղկտում է, ու չի դիմանում, գրում է իր կարոտի մասին:

Մեկ էլ հանկարծ, որդիան որդի, օդում եռագույն բերետավորների դեսանտ է հայտնվում, իջնում է նրա կարոտի վրա ու սկսում սվիններով ծակծկել՝ կարոտող էիր, չգնայիր, քեզ ո՞վ է քշել, որ հիմա լացում ես. քո համար տաքուկ ապրում ես ու կարոտ ես խաղում... և այլն, և այլն: ՈՒ, որ ամենահետաքրքիրն է, դրանք հենց էն մարդիկ են, որոնք իրենք շատ կուզեին գնալ, բայց ինչ-ինչ պատճառներով չեն կարող կամ չեն համարձակվում ու դարձել են ակամա հայրենասեր, հանգամանքների բերումով հայրենասեր, Հայաստանի սուրբ հողի վրա հայերի գլխաքանակն ապահովող դժգոհ զանգված, որովհետև նա, ով իսկապես ուզում է մնալ ու չի մտածում գնալու մասին, դա իր համար է անում, ոչ թե ուրիշի, նա չի համարում, որ ինչ-որ մեկի փոխարեն ստիպված է պահել հայրենիքը, այլ պարզապես ուզում է իր տանն ապրել, նա չի ատում գնացողին, այլ կարեկցում է՝ հասկանալով, թե ինչ է կորցրել, հասկանալով, որ առանց լուրջ պատճառի մարդ չի վեր կենա ու գնա:

ՈՒ էդ երկու բանակը դեմ-դիմաց կանգնած իրար է նայում՝ ակամա տարագիրները՝ դեպի Հայաստան, իսկ ակամա երկրապահները՝ դեպի օտարություն:

Հենրիկ Պիպոյան

Մեկնաբանություններ